28 красавіка сябрына БНП наведала месца пахаваньня вядомага беларускага вайсковага дзеяча генэрала Язэпа Булак-Балаховіча.
Язэп Булак-Балаховіч - родны брат генэрала Станіслава Булак-Балаховіча, з якім яны разам змагаліся за вольную Беларусь.
Быў забіты ў 1923 годзе ў Белавежскай пушчы агентамі бальшавіцкай выведкі.
April 28, 2008
April 17, 2008
Партызанская вёска
Тумаш Падгорны
Крыніца: westki.info
Фота 19.03.2008. вёска Лугі, на Пастаўшчыне. Пасека ўжо нікому непатрэбная
вёска Лугі, на Пастаўшчыне. Вясковая вуліца. Бачны старасьвецкі брук, які яшчэ не разабралі на ўстройства падмуркаў для новых пабудоў
У Пятровічах і Сяргеевічах мы мала чаго знайшлі… Банальная прычына: хто штосьці ведаў – ужо памёр, у пенсіянерах цяпер тыя, хто ў 1945-50-ыя гг. быў у 10-гадовым
узросьце. Аднак, прозьвішчаў дзесятак партызанаў нам назвалі. Сярод якіх былі, нават
жанчыны. Дакладней, у партызаны пайшоў муж з жонкай. Між тым паўсюдна раілі: “Ды
вы паедзьце ў Лугі. Там, амаль уся вёска, пайшла ў лес!”
вёска Сяргеевічы, на Пастаўшчыне. Вясковая вуліца, якая захавала сваю архаічнасьць
У Лугах, перад домам, на лаўцы, сядзеў паважанага ўзросту мужчына. Як сталася –
пільнаваў курэй, якія пасьвіліся на панадворку каля хлеву. Чаму пільнаваў? Гэта ж ня
Менск! Лугі! У небе шмат каршуноў…
Ён назваўся Юзікам.
– Савецкая ўласьць ня скора да нас прыйшла,– кажа Юзік.
– А ці шмат вашых аднавяскоўцаў пайшло ў лес, у партызаны?– пытаем.
– Мала хто ў Лугах астаўся. Большасьць была там, у лесе…
– У партызанаў усюды былі свае людзі. Пайшоў нехта ў Дунілавічы, напрыклад, да
зубнога лекара – партызаны ўжо ведаюць. Уночы прыходзяць: “Дзе і чаго быў? З кім
сустракаўся? Каго бачыў?”
– Напэўна, можна назваць хоць прыблізную колькасць партызанаў, якіх бы
сёньня назвалі б баявікамі?
– Чалавек пяцьдзесят. Ня меней…
– Хто быў камандзірам атрада? Жыхар? Каралёнак?
– Ня Жыхар і не Каралёнак. Наш, тутэйшы – Кабылінскі. Яго называлі “генералам”. Я ж
яму потым, праз шмат гадоў, казаў: “Які ты “генерал”? Ты – просты рабочы!
– Якія акалічнасьці спрычыніліся да таго, што людзі пайшлі ў лес, у партызаны, і сталі змагацца з савецкай уладай?
– Я адкажу вам, як адказаў некалі аднаму рускаму на астаноўцы ў Празароках. Ён
пытаецца ў мяне: “Не магу поняць: почэму эта ў Западнай Беларусіі есьць такая уліца
17 Сенцябра? Вот был в Глубокам, Шаркавшчызне, Паставах… Везьдзе – уліца 17
Сенцябра! Што эта за дата?” Дык я яму аб’ясьніў: “17 сенцябра нас асвабадзілі – ад
коняў, ад зямлі … ад усяго! Вось, што гэта для нас за дата!” І ён мяне поняў…
Немцы Лугі спалілі, а саветы, потым – пастралялі.
– Ці далёка ад Вашай вёскі была партызанская база? – пытаем у дзеда (ён жа
нас назваў унукамі).
– Узыйдзем, зараз, на пагурак, пакажу… Вось тут, унізе, – балота, якое раней лічылася
непраходным. Яно цяпер асушанае меліарацыяй. Далей, кіламетры праз два, – лес. І
рэчка там працякае. Далей – бачыце: лес узвышаецца? Тое месца завуць – Востраў.
Сухое месца сярод непраходных балотаў. Там і была база.
– Распавядзіце як была зьліквідаваная саветамі партызанская база.
– Іх маглі б ўзяць соннымі, – працягвае Юзік,– але не атрымалася… А было гэта так. На
досьвітку, з боку Гараватак, ішоў ланцуг пастаўскіх міліцыянтаў. Ад нас, ад Лугоў – дунілавіцкія міліцыянты. З трэцяга боку мусілі ісьці мядзельскія міліцыянты.
Плянавалася стацца так, каб кальцо вакол Вострава замкнулася. Аднак, чамусьці,
мядзельскія міліцыянты спазьніліся. Не пасьпелі ў дамоўлены час пачаць агульную з
пастаўскай і дунілавіцкай міліцыяй апэрацыю.
– А можа мядзельскія міліцыянты самі сабе сказалі: “Іхнія бандыты – няхай
самі зь імі і разьбіраюцца. Нам навошта пад кулі лезьці?”– пажартаваў аўтар
гэтых радкоў.
– Хто яго ведае… Але атрымалася так, што часавы ў лягеры ўбачыў міліцыянтаў і
стрэліў… Пачаўся адыход партызанаў з лягера. Адыходзіць можна было толькі ў тым
накірунку, які не быў замкнёны мядзельскай міліцыяй. Камандзір партызанаў Кабылінскі
быў прыціснуты да возера. Хавацца не было куды… Ён залёг у дрыгве, абклаўся з
галавой чаротам і асакой. Яго не знайшлі. Ён мне потым сам распавядаў: “Ляжу
замаскаваны і чую, як недалёка адзін міліцыянт кажа: “Наверное, утонул бандит?”
– Хтосьці з партызанаў выратаваўся? Шмат узялі ў палон?
– Восем чалавек узялі… Астатнія зышлі… Толькі таму, што мядзельскія міліцыянты не
пасьпелі своечасова замкнуць кола вакол Вострава. Быў я потым там, на тым Востраве.
Хадзіў паглядзець. Бачыў зямлянкі, шалашы… З нашай жа вёскі жонкі некаторых
партызанаў, уночы, хадзілі на Востраў да сваіх мужоў.
– Усё ж, цікава, які гэта быў год?
– Вайна ў нас ужо скончылася. Яшчэ год вайна была на Захадзе… Адбылося гэта
позьняй восеньню – добра памятаю.
– Значыць, гэта было за месяц-паўтара да новага 1946 года?
– Так атрымліваецца.
– Партызанскі лягер на Востраве больш не аднаўляўся?
– Не. Разышліся: хто па два, хто па тры… Дзейнічалі малымі групамі. Аж да 1950-ых
гадоў.
– Які лёс “генерала” Кабылінскага?
– Некаторым удалося перайсьці савецка-польскую мяжу, Кабылінскаму – не! Далі
дзесяць гадоў. Адправілі на Поўнач. Многіх, якія шмат не насьлядзілі, потым амніставалі.
Вярнуліся дадому.
Вяртаючыся ў Глыбокае, заехалі ў грыбное месца. Праўда, у паветры цяпер не дождж, а
сьнег. Сакавік. Грыбное яно ўлетку і ўвосень. Але нас цікавілі не баравікі, а самотная ў
бары лесьнічоўка, пабудаваная яшчэ палякамі. Вялікі 1-паверхавы драўляны будынак з
высокім мансардавым дахам – на гары, над возерам. Лесьнічоўка, а выглядае, як
мініятурны барочны палац! Культура ў палякаў была!
Старая лесьнічоўка на возеры Баравым, на Пастаўшчыне, яшчэ памятае апошняга беларускага партызана. Фота 19.03.2008
Згадалася, што тамтэйшы насельнік, колішні ляснік, а цяпер пэнсіянер, нам, грыбнікам,
колісь распавядаў пра нейкіх бандытаў. Трэба яшчэ раз спраўдзіць…
– Памятаецца, Вы колісь пра нейкіх бандытаў згадвалі.
– Былі! Пайшоў я, аднойчы, пасьля дажджу, за грыбамі. Сустрэў іх у лесе. Сядзелі ля
вогнішча. Трое. Адзін з аўтаматам, двое – з вінтоўкамі. Аднак мяне адпусьцілі.
– Які гэта быў год?
– Магу памыліцца: год туды-сюды. Здаецца – 1959-ты.
Да палёту Гагарына ў космас заставалася нейкіх тры гады! А на памежжы Глыбоцкага і
Пастаўскага раёнаў яшчэ савецкай улады не было. Ва ўсякім разе – у гэтым лясным
масіве. Дык хто ж, усё-такі, быў апошнім беларускім партызанам?
Крыніца: westki.info
Фота 19.03.2008. вёска Лугі, на Пастаўшчыне. Пасека ўжо нікому непатрэбная
У вёсцы Лугі, што на Пастаўшчыне, некалі было 36 двароў і жыло блізу (ці болей) 150 чалавек. Калі раніцой зьбіраліся на працу, то, зразумела, у адзін аўтобус усе не зьмяшчаліся. Цяпер тут жыве ўсяго пяць чалавек. Маркотная карціна! Відовішча – як у амэрыканскіх фільмах, якія паказваюць катастрафічныя наступствы тарнада. Бадай цяжка знайсьці тут цалюткую хату, хіба толькі тую, дзе яшчэ цепліцца жыцьцё. Дамы стаяць без дахаў – адны кроквы тырчаць. Павыманыя вокны, зьдзёртая шалёўка. Уся пустуючая вёска пайшла на разрабаваньне – на будматэрыялы. Прыязджай – бяры! Старыя, у два-тры абдымы, дрэвы, якія некалі паваліла бура, нават на дровы – ніхто не пілуе. Так і ляжаць. На дзялках, дзе колісь расьлі буракі і бульба – у вышыню чалавечага росту зарасьнікі дзядоўніку. Гэта наш беларускі кактус.
Аднак у вёску Лугі аўтар гэтых радкоў завітаў не дзеля таго, каб занатаваць жахлівую, і
ў той жа час, маляўнічую карціну Апакаліпсісу. Лугі – партызанская вёска! Не гартайце
кнігі “Памяць”. Там пра гэта не напісана. Так! Цяпер бы іх назвалі б баявікамі!
ў той жа час, маляўнічую карціну Апакаліпсісу. Лугі – партызанская вёска! Не гартайце
кнігі “Памяць”. Там пра гэта не напісана. Так! Цяпер бы іх назвалі б баявікамі!
вёска Лугі, на Пастаўшчыне. Вясковая вуліца. Бачны старасьвецкі брук, які яшчэ не разабралі на ўстройства падмуркаў для новых пабудоў
Нагоду завітаць у гэтыя мясьціны нам даў адзін, ужо дужа паважанага веку, глыбачанін.
Па яго словах, недзе ў пачатку 1960-ых гг., ён асабіста, з брыгадай, быў накіраваны ў
лясны масіў, што паміж Пятровічамі і Сяргеевічамі, нарыхтоўваць для прадпрыемства
лесаматэрыял. Ляснік паказаў там напаўспарахнелыя бліндажы і зямлянкі колішняй
партызанскай базы. І сказаў, што тут рускіх салдат партызаны паклалі шмат. Аднойчы
здабычай партызанаў стаўся, нават, супрацоўнік мясцовага адзьдзяленьня НКУС.
Чэкіста ўзялі ў палон. Распранулі, прывязалі да дрэва… За ноч яго “зьелі” камары. А
простых людзей партызаны не чапалі.
Па яго словах, недзе ў пачатку 1960-ых гг., ён асабіста, з брыгадай, быў накіраваны ў
лясны масіў, што паміж Пятровічамі і Сяргеевічамі, нарыхтоўваць для прадпрыемства
лесаматэрыял. Ляснік паказаў там напаўспарахнелыя бліндажы і зямлянкі колішняй
партызанскай базы. І сказаў, што тут рускіх салдат партызаны паклалі шмат. Аднойчы
здабычай партызанаў стаўся, нават, супрацоўнік мясцовага адзьдзяленьня НКУС.
Чэкіста ўзялі ў палон. Распранулі, прывязалі да дрэва… За ноч яго “зьелі” камары. А
простых людзей партызаны не чапалі.
У Пятровічах і Сяргеевічах мы мала чаго знайшлі… Банальная прычына: хто штосьці ведаў – ужо памёр, у пенсіянерах цяпер тыя, хто ў 1945-50-ыя гг. быў у 10-гадовым
узросьце. Аднак, прозьвішчаў дзесятак партызанаў нам назвалі. Сярод якіх былі, нават
жанчыны. Дакладней, у партызаны пайшоў муж з жонкай. Між тым паўсюдна раілі: “Ды
вы паедзьце ў Лугі. Там, амаль уся вёска, пайшла ў лес!”
вёска Сяргеевічы, на Пастаўшчыне. Вясковая вуліца, якая захавала сваю архаічнасьць
У Лугах, перад домам, на лаўцы, сядзеў паважанага ўзросту мужчына. Як сталася –
пільнаваў курэй, якія пасьвіліся на панадворку каля хлеву. Чаму пільнаваў? Гэта ж ня
Менск! Лугі! У небе шмат каршуноў…
Ён назваўся Юзікам.
– Савецкая ўласьць ня скора да нас прыйшла,– кажа Юзік.
– А ці шмат вашых аднавяскоўцаў пайшло ў лес, у партызаны?– пытаем.
– Мала хто ў Лугах астаўся. Большасьць была там, у лесе…
– У партызанаў усюды былі свае людзі. Пайшоў нехта ў Дунілавічы, напрыклад, да
зубнога лекара – партызаны ўжо ведаюць. Уночы прыходзяць: “Дзе і чаго быў? З кім
сустракаўся? Каго бачыў?”
– Напэўна, можна назваць хоць прыблізную колькасць партызанаў, якіх бы
сёньня назвалі б баявікамі?
– Чалавек пяцьдзесят. Ня меней…
– Хто быў камандзірам атрада? Жыхар? Каралёнак?
– Ня Жыхар і не Каралёнак. Наш, тутэйшы – Кабылінскі. Яго называлі “генералам”. Я ж
яму потым, праз шмат гадоў, казаў: “Які ты “генерал”? Ты – просты рабочы!
– Якія акалічнасьці спрычыніліся да таго, што людзі пайшлі ў лес, у партызаны, і сталі змагацца з савецкай уладай?
– Я адкажу вам, як адказаў некалі аднаму рускаму на астаноўцы ў Празароках. Ён
пытаецца ў мяне: “Не магу поняць: почэму эта ў Западнай Беларусіі есьць такая уліца
17 Сенцябра? Вот был в Глубокам, Шаркавшчызне, Паставах… Везьдзе – уліца 17
Сенцябра! Што эта за дата?” Дык я яму аб’ясьніў: “17 сенцябра нас асвабадзілі – ад
коняў, ад зямлі … ад усяго! Вось, што гэта для нас за дата!” І ён мяне поняў…
Немцы Лугі спалілі, а саветы, потым – пастралялі.
– Ці далёка ад Вашай вёскі была партызанская база? – пытаем у дзеда (ён жа
нас назваў унукамі).
– Узыйдзем, зараз, на пагурак, пакажу… Вось тут, унізе, – балота, якое раней лічылася
непраходным. Яно цяпер асушанае меліарацыяй. Далей, кіламетры праз два, – лес. І
рэчка там працякае. Далей – бачыце: лес узвышаецца? Тое месца завуць – Востраў.
Сухое месца сярод непраходных балотаў. Там і была база.
– Распавядзіце як была зьліквідаваная саветамі партызанская база.
– Іх маглі б ўзяць соннымі, – працягвае Юзік,– але не атрымалася… А было гэта так. На
досьвітку, з боку Гараватак, ішоў ланцуг пастаўскіх міліцыянтаў. Ад нас, ад Лугоў – дунілавіцкія міліцыянты. З трэцяга боку мусілі ісьці мядзельскія міліцыянты.
Плянавалася стацца так, каб кальцо вакол Вострава замкнулася. Аднак, чамусьці,
мядзельскія міліцыянты спазьніліся. Не пасьпелі ў дамоўлены час пачаць агульную з
пастаўскай і дунілавіцкай міліцыяй апэрацыю.
– А можа мядзельскія міліцыянты самі сабе сказалі: “Іхнія бандыты – няхай
самі зь імі і разьбіраюцца. Нам навошта пад кулі лезьці?”– пажартаваў аўтар
гэтых радкоў.
– Хто яго ведае… Але атрымалася так, што часавы ў лягеры ўбачыў міліцыянтаў і
стрэліў… Пачаўся адыход партызанаў з лягера. Адыходзіць можна было толькі ў тым
накірунку, які не быў замкнёны мядзельскай міліцыяй. Камандзір партызанаў Кабылінскі
быў прыціснуты да возера. Хавацца не было куды… Ён залёг у дрыгве, абклаўся з
галавой чаротам і асакой. Яго не знайшлі. Ён мне потым сам распавядаў: “Ляжу
замаскаваны і чую, як недалёка адзін міліцыянт кажа: “Наверное, утонул бандит?”
– Хтосьці з партызанаў выратаваўся? Шмат узялі ў палон?
– Восем чалавек узялі… Астатнія зышлі… Толькі таму, што мядзельскія міліцыянты не
пасьпелі своечасова замкнуць кола вакол Вострава. Быў я потым там, на тым Востраве.
Хадзіў паглядзець. Бачыў зямлянкі, шалашы… З нашай жа вёскі жонкі некаторых
партызанаў, уночы, хадзілі на Востраў да сваіх мужоў.
– Усё ж, цікава, які гэта быў год?
– Вайна ў нас ужо скончылася. Яшчэ год вайна была на Захадзе… Адбылося гэта
позьняй восеньню – добра памятаю.
– Значыць, гэта было за месяц-паўтара да новага 1946 года?
– Так атрымліваецца.
– Партызанскі лягер на Востраве больш не аднаўляўся?
– Не. Разышліся: хто па два, хто па тры… Дзейнічалі малымі групамі. Аж да 1950-ых
гадоў.
– Які лёс “генерала” Кабылінскага?
– Некаторым удалося перайсьці савецка-польскую мяжу, Кабылінскаму – не! Далі
дзесяць гадоў. Адправілі на Поўнач. Многіх, якія шмат не насьлядзілі, потым амніставалі.
Вярнуліся дадому.
Вяртаючыся ў Глыбокае, заехалі ў грыбное месца. Праўда, у паветры цяпер не дождж, а
сьнег. Сакавік. Грыбное яно ўлетку і ўвосень. Але нас цікавілі не баравікі, а самотная ў
бары лесьнічоўка, пабудаваная яшчэ палякамі. Вялікі 1-паверхавы драўляны будынак з
высокім мансардавым дахам – на гары, над возерам. Лесьнічоўка, а выглядае, як
мініятурны барочны палац! Культура ў палякаў была!
Старая лесьнічоўка на возеры Баравым, на Пастаўшчыне, яшчэ памятае апошняга беларускага партызана. Фота 19.03.2008
Згадалася, што тамтэйшы насельнік, колішні ляснік, а цяпер пэнсіянер, нам, грыбнікам,
колісь распавядаў пра нейкіх бандытаў. Трэба яшчэ раз спраўдзіць…
– Памятаецца, Вы колісь пра нейкіх бандытаў згадвалі.
– Былі! Пайшоў я, аднойчы, пасьля дажджу, за грыбамі. Сустрэў іх у лесе. Сядзелі ля
вогнішча. Трое. Адзін з аўтаматам, двое – з вінтоўкамі. Аднак мяне адпусьцілі.
– Які гэта быў год?
– Магу памыліцца: год туды-сюды. Здаецца – 1959-ты.
Да палёту Гагарына ў космас заставалася нейкіх тры гады! А на памежжы Глыбоцкага і
Пастаўскага раёнаў яшчэ савецкай улады не было. Ва ўсякім разе – у гэтым лясным
масіве. Дык хто ж, усё-такі, быў апошнім беларускім партызанам?
April 6, 2008
Барысу Кіту – 98 гадоў
Сёньня беларускіу асьветнік і ўсясьветна вядомы навуковец Барыс Кіт атрымлівае з усяго сьвету віншаваньні з 98-ым днём нараджэньня.
У 1930 - 40-х гадах Барыс Кіт працаваў для беларускай адукацыі на роднай Наваградччыне і Віленшчные, ў Віленскай беларускай гімназіі быў выкладчыкам і дырэктарам. Ён дапамагаў атрымаць асьвету многім вясковым беларусам, ратаваў моладзь ад вывазу на прымусовыя працы ў час гітлераўскай акупацыі, калі ачольваў семінарыю і школу ў Паставах і Маладзечне.
Ад 1948 году Барыс Кіт жыў ў ЗША, ад 1950 году браў удзел у падрыхтоўцы першых амэрыканскіх касьмічных і ракетных сыстэмаў. Барыс Кіт першым разьлічыў прынцыпы выкарыстаньня вадароду як паліва для касьмічных ракет, ён – аўтар першага ў гісторыі навукі падручніка па ракетнай тэхніцы і ракетным паліве.
Прафэсар, доктар філязофіі у галіне матэматыкі, акадэмік Міжнароднай акадэміі астранаўтыкі і многіх іншых міжнародных і нацыянальных акадэмій і аб'яднаньняў, -- апошнія 35 гадоў Барыс Кіт жыве ў Франкфурце-на-Майне ў Нямеччыне. На свае юбілеі ён атрымлівае віншаваньні ад прэзыдэнта ЗША.
Здароўе
Размова з Барысам Кітом ў яго 98-мы дзень нараджэньня пачалася, натуральна, з пытаньня пра здароўе.
Барыс Уладзімеравіч Кіт адказаў: “Ня ёсьць маё здароўе цяпер вельмі добрае, але яшчэ нічога, хаджу. Але ўжо цяжка – такі ўзрост, ведаеце, вялікі ўжо, што нічога добрага спадзяваца ўжо, пэўна, ня можна”.
“Мне тэлефануюць з усяго сьвету”
Як вы адзначаеце свой 98-мы дзень нараджэньня?
“Спачатку я буду ўдзень у хаце, мне тэлефануюць звычайна, з усяго сьвету... Можа, ў гэтым годзе ня так шмат будзе, -- кажа Барыс Уладзімеравіч. -- А пазьней увечары пайду да сваёй спадарожніцы, -- Тамара зробіць такое маленькае сьвяткаваньне разам зь яе сям'ёй, і там я правяду свой час увечары.
Уся мая сям'я – дарослыя сыны, -- усе ў Амэрыцы, я тут адзін у Эўропе. Старэйшы сын, Уладзімер, працуе на высокай пасадзе ў НАСА (адзін з намесьнікаў міністра ў НАСА ў Вашынгтоне), я вельмі ганаруся ім, а малодшы, Віктар – высокакваліфікаваны хірург у Балціморы, таксама вельмі пасьпяховы.
Дзякаваць Богу, хаця мне давялося перажыць вельмі цяжкія мамэнты ў жыцьці, а ўсёж-такі я вельмі шчасьлівы, што дрэннае ўсё прайшло, і вось маю добрых дзяцей і добрыя дасягеньні ў жыцьці”.
Сакрэт посьпеху – цікавая праца і чыстае сумленьне
У чым сакрэт посьпеху, актыўнага доўгага плённага жыцьця, выхаваньня добрых дзяцей?
“Цяжка сказаць, які сакрэт, але шмат усяго, пэўна, уплывае, -- разважае Барыс Кіт. -- І прыродныя чыньнікі... І, можа, цяжкае жыцьцё – яно загортвае людзей заўсёды. І я быў вельмі шчасьлівы, што працаваў у інтэлектуальнай галіне, -- праца інтэлектуальная і цікавая ўплывае на здароўе чалавека.
І наагул, магу сказаць, што маё чыстае ёсьць сумленьне – я нічога дрэннага ніколі нікому не зрабіў у сваім жыцьці, а наадварот, спрычыніўся да ратаваньня жыцьця многіх людзей у Беларусі, асабліва ў цяжкія часы нямецкай акупацыі.
Мне пашчасьціла выйсьці з самых цяжкіх умоваў – пры нямецкай акупацыі я сядзеў у Глыбоцкай турме, за падозраньне ў сувязях з партызанамі. Амаль усіх такіх вязьняў расстрэльвалі, а мяне выратаваў ад сьмерці мой былы вучань Кастусь Касяк, які быў дапаможнікам камісара нямецкага ў Вялейцы, -- ён, як даведаўся, то зрабіў усё, каб мяне выпусьцілі.
Вось так і мяне ад сьмерці выратаваў мой вучань былы з Віленскай беларускай гімназіі. А Вільня – гэта прыгожая частка майго жыцьця, калі я працаваў там у беларускай гімназіі – дзесяць гадоў выкладчыкам і каля году дырэктарам, -- бо мы рабілі цудоўную справу: адраджалі Беларусь. Наш вялікі пісьменьнік Васіль Быкаў сказаў, што Віленская беларуская гімназія – калыска беларускага адраджэньня. І вось я ганаруся, што быў там выкладчкам і дырэктарам, у гэтай калысцы беларускага адраджэньня”.
“Трэба змагацца за лепшае”
Барыс Кіт сочыць за падзеямі ў Беларусі, ведае ўсе апошнія навіны на радзіме, і з пашанай гаворыць пра беларусаў, якія змагаюцца за лепшую будучыню для сваёй краіны:
“Шмат непрыемных рэчаў робіцца ў Беларусі – пішуць газэты пра гэта ўвесь час. Я чытаю тут эўрапейскія газэты, таксама польскую “Газэту выборчу”, там вельмі добра ўсё апісваюць. Паводле таго, што пішуць, так справы вельмі сумныя ў Беларусі.
Трэба заўсёды змагацца за лепшае, і добра, што беларусы, асабліва моладзь, змагаюцца, бо гэта паказвае, што беларусы -- жывы народ, які адстойвае сваю добрую волю”.
Барыс Кіт нарадзіўся 6 красавіка 1910 году ў Санкт-Пецярбурзе. Пасьля кастрычніцкага перавароту ягоны бацька перавёз сям'ю ў родную вёску Агароднікі Карэліцкага раёну. Калі Барысу Кіту было 10 гадоў, памерла яго маці. Вучыўся у Наваградскай гімназіі, закончыў Віленскі ўнівэрсытэт імя Стэфана Баторыя, выкладаў матэматыку і быў выкладчыкам і дырэктарам Віленскай беларускай гімназіі, Наваградзкай гімназі, іншых школ на Віленшчыне. За беларускую дзейнасьць перасьледаваўся ўладамі Польшчы, СССР, нацысцкай Нямеччыны, сядзеў у турме гестапа. У 1948 годзе эміграваў у ЗША. Працаваў у розных кампаніях, ад 1950 году удзельнічаў у амэрыканскіх праектах падрыхтоўкі да палётаў ў космас, дасьледаваў касьмічныя праграмы СССР. Прафэсар, доктар філязофіі ў галіне матэматыкі, акадэмік Міжнароднай акадэміі астранаўтыкі, многіх іншых міжнародных і нацыянальных акадэмій і аб'яднаньняў. Мае двух сыноў. Апошні час жыве ў ФРГ.
У 1930 - 40-х гадах Барыс Кіт працаваў для беларускай адукацыі на роднай Наваградччыне і Віленшчные, ў Віленскай беларускай гімназіі быў выкладчыкам і дырэктарам. Ён дапамагаў атрымаць асьвету многім вясковым беларусам, ратаваў моладзь ад вывазу на прымусовыя працы ў час гітлераўскай акупацыі, калі ачольваў семінарыю і школу ў Паставах і Маладзечне.
Ад 1948 году Барыс Кіт жыў ў ЗША, ад 1950 году браў удзел у падрыхтоўцы першых амэрыканскіх касьмічных і ракетных сыстэмаў. Барыс Кіт першым разьлічыў прынцыпы выкарыстаньня вадароду як паліва для касьмічных ракет, ён – аўтар першага ў гісторыі навукі падручніка па ракетнай тэхніцы і ракетным паліве.
Прафэсар, доктар філязофіі у галіне матэматыкі, акадэмік Міжнароднай акадэміі астранаўтыкі і многіх іншых міжнародных і нацыянальных акадэмій і аб'яднаньняў, -- апошнія 35 гадоў Барыс Кіт жыве ў Франкфурце-на-Майне ў Нямеччыне. На свае юбілеі ён атрымлівае віншаваньні ад прэзыдэнта ЗША.
Здароўе
Размова з Барысам Кітом ў яго 98-мы дзень нараджэньня пачалася, натуральна, з пытаньня пра здароўе.
Барыс Уладзімеравіч Кіт адказаў: “Ня ёсьць маё здароўе цяпер вельмі добрае, але яшчэ нічога, хаджу. Але ўжо цяжка – такі ўзрост, ведаеце, вялікі ўжо, што нічога добрага спадзяваца ўжо, пэўна, ня можна”.
“Мне тэлефануюць з усяго сьвету”
Як вы адзначаеце свой 98-мы дзень нараджэньня?
“Спачатку я буду ўдзень у хаце, мне тэлефануюць звычайна, з усяго сьвету... Можа, ў гэтым годзе ня так шмат будзе, -- кажа Барыс Уладзімеравіч. -- А пазьней увечары пайду да сваёй спадарожніцы, -- Тамара зробіць такое маленькае сьвяткаваньне разам зь яе сям'ёй, і там я правяду свой час увечары.
Уся мая сям'я – дарослыя сыны, -- усе ў Амэрыцы, я тут адзін у Эўропе. Старэйшы сын, Уладзімер, працуе на высокай пасадзе ў НАСА (адзін з намесьнікаў міністра ў НАСА ў Вашынгтоне), я вельмі ганаруся ім, а малодшы, Віктар – высокакваліфікаваны хірург у Балціморы, таксама вельмі пасьпяховы.
Дзякаваць Богу, хаця мне давялося перажыць вельмі цяжкія мамэнты ў жыцьці, а ўсёж-такі я вельмі шчасьлівы, што дрэннае ўсё прайшло, і вось маю добрых дзяцей і добрыя дасягеньні ў жыцьці”.
Сакрэт посьпеху – цікавая праца і чыстае сумленьне
У чым сакрэт посьпеху, актыўнага доўгага плённага жыцьця, выхаваньня добрых дзяцей?
“Цяжка сказаць, які сакрэт, але шмат усяго, пэўна, уплывае, -- разважае Барыс Кіт. -- І прыродныя чыньнікі... І, можа, цяжкае жыцьцё – яно загортвае людзей заўсёды. І я быў вельмі шчасьлівы, што працаваў у інтэлектуальнай галіне, -- праца інтэлектуальная і цікавая ўплывае на здароўе чалавека.
І наагул, магу сказаць, што маё чыстае ёсьць сумленьне – я нічога дрэннага ніколі нікому не зрабіў у сваім жыцьці, а наадварот, спрычыніўся да ратаваньня жыцьця многіх людзей у Беларусі, асабліва ў цяжкія часы нямецкай акупацыі.
Мне пашчасьціла выйсьці з самых цяжкіх умоваў – пры нямецкай акупацыі я сядзеў у Глыбоцкай турме, за падозраньне ў сувязях з партызанамі. Амаль усіх такіх вязьняў расстрэльвалі, а мяне выратаваў ад сьмерці мой былы вучань Кастусь Касяк, які быў дапаможнікам камісара нямецкага ў Вялейцы, -- ён, як даведаўся, то зрабіў усё, каб мяне выпусьцілі.
Вось так і мяне ад сьмерці выратаваў мой вучань былы з Віленскай беларускай гімназіі. А Вільня – гэта прыгожая частка майго жыцьця, калі я працаваў там у беларускай гімназіі – дзесяць гадоў выкладчыкам і каля году дырэктарам, -- бо мы рабілі цудоўную справу: адраджалі Беларусь. Наш вялікі пісьменьнік Васіль Быкаў сказаў, што Віленская беларуская гімназія – калыска беларускага адраджэньня. І вось я ганаруся, што быў там выкладчкам і дырэктарам, у гэтай калысцы беларускага адраджэньня”.
“Трэба змагацца за лепшае”
Барыс Кіт сочыць за падзеямі ў Беларусі, ведае ўсе апошнія навіны на радзіме, і з пашанай гаворыць пра беларусаў, якія змагаюцца за лепшую будучыню для сваёй краіны:
“Шмат непрыемных рэчаў робіцца ў Беларусі – пішуць газэты пра гэта ўвесь час. Я чытаю тут эўрапейскія газэты, таксама польскую “Газэту выборчу”, там вельмі добра ўсё апісваюць. Паводле таго, што пішуць, так справы вельмі сумныя ў Беларусі.
Трэба заўсёды змагацца за лепшае, і добра, што беларусы, асабліва моладзь, змагаюцца, бо гэта паказвае, што беларусы -- жывы народ, які адстойвае сваю добрую волю”.
Барыс Кіт нарадзіўся 6 красавіка 1910 году ў Санкт-Пецярбурзе. Пасьля кастрычніцкага перавароту ягоны бацька перавёз сям'ю ў родную вёску Агароднікі Карэліцкага раёну. Калі Барысу Кіту было 10 гадоў, памерла яго маці. Вучыўся у Наваградскай гімназіі, закончыў Віленскі ўнівэрсытэт імя Стэфана Баторыя, выкладаў матэматыку і быў выкладчыкам і дырэктарам Віленскай беларускай гімназіі, Наваградзкай гімназі, іншых школ на Віленшчыне. За беларускую дзейнасьць перасьледаваўся ўладамі Польшчы, СССР, нацысцкай Нямеччыны, сядзеў у турме гестапа. У 1948 годзе эміграваў у ЗША. Працаваў у розных кампаніях, ад 1950 году удзельнічаў у амэрыканскіх праектах падрыхтоўкі да палётаў ў космас, дасьледаваў касьмічныя праграмы СССР. Прафэсар, доктар філязофіі ў галіне матэматыкі, акадэмік Міжнароднай акадэміі астранаўтыкі, многіх іншых міжнародных і нацыянальных акадэмій і аб'яднаньняў. Мае двух сыноў. Апошні час жыве ў ФРГ.
April 2, 2008
У Слоніме памёр Андрэй Вайтовіч
На 88‑м годзе жыцьця адышоў вэтэран беларускага вызвольнага руху Андрэй Вайтовіч. Яго пахавалі пад бел‑чырвона‑белым сьцягам 1 красавіка на слонімскіх могілках.
Калісьці пра яго лёс пісала «НН» (Дэсант у няпэўнасьць, 1997, 24 сакавіка). Малады настаўнік, сябра Беларускай незалежніцкай партыі Вайтовіч напрыканцы 1943‑га становіцца вайскоўцам наваградзкага швадрону Барыса Рагулі. Адначасова дапамагае зброяй і боепрыпасамі свайму сябру, таксама беларускаму патрыёту, які ўдзельнічаў у польскім антынацысцкім супраціве. Летам 1944‑га разам з каханай дзяўчынай адступіў зь Беларусі, яны выпадкова патрапілі ў беларускі дэсантны батальён і пасьля кароткай падрыхтоўкі былі скінутыя на парашутах на бацькаўшчыну. Б. Рагуля загадаў Вайтовічу не выконваць нямецкіх загадаў, а арганізоўваць кансьпірацыю БНП.
У верасьні 1944—га яго выдаў чэкістам здраднік. Вайтовіча катавалі, ён абвесьціў галадоўку ў менскай «амэрыканцы», яго вывелі зь яе прымусова. Пасьля былі доўгія гады зьняволеньня.
У Беларусь Андрэй Вайтовіч вярнуўся ў 1960 годзе, жыў пад наглядам у Слоніме. Ён сябраваў з Ларысай Геніюш, дапамагаў ёй.
«Вы не забыліся, не пакінулі мяне ў найцяжэйшыя дні», — пісала яна Вайтовічу ў жніўні 1980 году.
Да сваіх апошніх дзён Андрэй Вайтовіч заставаўся шчырым беларускім патрыётам, цікавіўся жыцьцём краіны, быў падпісчыкам недзяржаўнай прэсы. Ужо хворы і слабы, Вайтовіч, як прафесійны будаўнік, дапамагаў аднаўляць праваслаўны сабор.
Сьветлая памяць!
Крыніца
Калісьці пра яго лёс пісала «НН» (Дэсант у няпэўнасьць, 1997, 24 сакавіка). Малады настаўнік, сябра Беларускай незалежніцкай партыі Вайтовіч напрыканцы 1943‑га становіцца вайскоўцам наваградзкага швадрону Барыса Рагулі. Адначасова дапамагае зброяй і боепрыпасамі свайму сябру, таксама беларускаму патрыёту, які ўдзельнічаў у польскім антынацысцкім супраціве. Летам 1944‑га разам з каханай дзяўчынай адступіў зь Беларусі, яны выпадкова патрапілі ў беларускі дэсантны батальён і пасьля кароткай падрыхтоўкі былі скінутыя на парашутах на бацькаўшчыну. Б. Рагуля загадаў Вайтовічу не выконваць нямецкіх загадаў, а арганізоўваць кансьпірацыю БНП.
У верасьні 1944—га яго выдаў чэкістам здраднік. Вайтовіча катавалі, ён абвесьціў галадоўку ў менскай «амэрыканцы», яго вывелі зь яе прымусова. Пасьля былі доўгія гады зьняволеньня.
У Беларусь Андрэй Вайтовіч вярнуўся ў 1960 годзе, жыў пад наглядам у Слоніме. Ён сябраваў з Ларысай Геніюш, дапамагаў ёй.
«Вы не забыліся, не пакінулі мяне ў найцяжэйшыя дні», — пісала яна Вайтовічу ў жніўні 1980 году.
Да сваіх апошніх дзён Андрэй Вайтовіч заставаўся шчырым беларускім патрыётам, цікавіўся жыцьцём краіны, быў падпісчыкам недзяржаўнай прэсы. Ужо хворы і слабы, Вайтовіч, як прафесійны будаўнік, дапамагаў аднаўляць праваслаўны сабор.
Сьветлая памяць!
Крыніца
Subscribe to:
Posts (Atom)